1-
چشم به راهم
طلوع دوباره ات را
 ماه در « محاقم»
... از چاه حسادت جهل
چگونه  با دلو ِنجابت بر آمدی  
که در مصر  ِدلم « عزیز» شدی
 
2-
شب دیجور است
و ریزش سنگ جهالت در راه
 پیراهن « نجابتت » را ...
همان که ناخن گرگ هوس درید !
نذر روشنی چشمانم
« شعله ور» کن
چشم دلم
به اندازه ی دیدن آتش درونت بیدار است  .
 
3-
سپیده که زد
و از خواب کهفی « فریادم» که برخاستم
تنها سکه ی دقیانوسی باورم را
به قرص نانی« سپید»  فروختم
کجایید هم ناله های دیروزم
تا غزلی شویم ...
جاویدان
 
4-
سالهای قحطی عشق
چه « بی خبر» رسیدند
و ما
گنجه های دل را
از دانه های محبت پُر نکردیم
کاش« مُعبری»  بود
برای خوابهای پریشانمان
 
5-
باید« شکسته »  بنویسم
قصه ی بر« چلیپا » شدن غرورم را
تا « طغرای»  ابرویت
سایه بان پیکرش باشد
... « ثلث» آفتاب نگاهت  
برای آب کردن یخ غرورم کافی است
 (رضا محمد صالحی)